Una giornata particolare

Le Chemin - le Chemin 0 km

Ze zei: ik heb gehoord

Dat jij graag zaagt en boort

En handig bent met electriciteit

Dan sta je wekenlang

Op een krukje in de gang

Want dat heb je over voor zo'n leuke meid

En als het eindelijk klaar is zegt ze enthousiast en blij

Dat doe je stukken handiger dan Jaap, die vriend van mij.

Peter Schreiber

Maurizio stuct de muur in de hal

Vandaag een rustdag bij mijn pelgrimsvrienden Arno en Huberta, dus voor de liefhebbers een extra lange aflevering. De overige mensen zijn allemaal hard aan het werk, dus om niet de indruk te wekken te lanterfanten, doe ik mijn werk, de weblog.

Huberta en Arno

Maar eerst terug naar gisteren. Voor de niet-pelgrims onder de volgers. Vézelay is voor ons pelgrims naar Santiago letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt op onze tocht. Allereerst vanwege de romaanse basiliek Sainte Madeleine uit de 12e eeuw gelegen op la colline eternelle, de eeuwige heuvel.

Verder omdat hier het 'caminogevoel' ontstaat. Was het tot voor kort het lopen nog een vrij solitaire bezigheid. Vanaf nu ben je ineens omringd door gelijkgestemden die hetzelfde doel hebben als jij.

In de pelgrimsherberg van Vézelay was dat al goed merkbaar. De dag dat ik er was al veel vrienden gemaakt, die je meteen weer moet loslaten omdat ze een andere route nemen dan jij. Sommigen naar Assisi, anderen wel naar Santiago maar via Bourges. Ik neem de zuidelijke variant via Nevers omdat ik morgen bij mijn pelgrimsvrienden Huberta en Arno wil overnachten.

Zicht vanuit het raam van de herberg: Sainte Madeleine houdt vannacht de wacht over ons

Om 7 uur 's morgens ga ik naar de Lauden in de basiliek waar ik met andere pelgrims de pelgrimszegen ontvang. Ik ben niet kerkelijk, maar dit ritueel geeft toch een bepaalde betekenis aan de pelgrimstocht.

Dan op pad. Vooralsnog nog solo.

Afscheid van de eeuwige heuvel

Nu zijn het nog vreemden, straks vrienden

Voor me uit lopen drie pelgrims. Als vanzelf loop ik een stukje met ze mee.
Het zijn Christina (26) en Maurizio (36). Zij uit Modalvie en hij uit Italie. Ze werkten hard, vaak in het buitenland, totdat Christina zei dat het genoeg was. Ze lopen nu via Lourdes naar Santiago om te ontdekken wat ze met de rest van hun leven willen.
Christina spreekt Roemeens, Russisch en Italiaans en wat Engels. Maurizio alleen Italiaans. Hij is gewend met zijn handen te werken. Hij kan alles: loodgieten, metselen, stucen. Elektriciteit doet hij niet want dat vindt hij saai.
Maurzio trekt een bagagewagentje mee met 20 kg waaronder een tent. Geld hebben ze nauwelijks, ze kamperen en leven van wat ze krijgen aangeboden. Toch zijn het geen profiteurs. Tijdens pauzes wordt het weinige dat ze aan eten hebben meteen gedeeld.
Ik heb grote bewondering voor ze. Ik probeer tijdens deze tocht ook iets soberder te leven dan normaal, maar ik heb altijd nog een creditcard in mijn portemonnee. Maurizio en Christina hebben die reserve niet.
Manon (18) uit Quebec heeft zich bij hen gevoegd. Ze is oorspronkelijk francaise, maar haar ouders zijn naar Canada (pardon, Quebec moet ik van haar zeggen) ge-emigreerd. Het is vandaag haar eerste dag. Ze wil naar Zuid-Frankrijk lopen om daar haar familie te bezoeken.
Ondanks haar jonge leeftijd is ze al zeer volwassen. Ze weet wat ze wil.

Christina en Maurizio

Manon

Christina

Christina en Maurizio lopen op de stickers die de weg wijzen. Ik heb een routegids en leer al snel om de aanwijzingen in het Italiaans te geven: avanti (rechtdoor), a destra (rechtsaf), a sinistra (linksaf) en indietri (terug).
Christina heeft aanleg voor talen. Ze vertelt dat ze in 4 maanden Italiaans heeft geleerd. Ze wijst me op een ortica. Als ik zeg dat dit bij ons een brandnetel is weet ze dat meteen te reproduceren. Ze waarschuwt me later op de dag nog diverse keren voor een 'brandnetel'. Ze spreekt het bijna accentloos uit.

Tijdens een pauze komt Moons erbij. We hadden hem vanmorgen al gezien, maar toen liepen wij volgens hem fout. Hij ging een andere weg om te ontdekken dat dit toch niet de goede was.
Moons is uit Aarhus in Denemarken komen lopen. Hij heeft ook weinig geld en heeft in Duitsland vooral bij boeren gekampeerd.

Moons uit Denemarken komt erbij

Het is een bijzondere dag. Ik ben op weg naar vrienden en loop nu ineens tussen mensen die in de korte tijd dat ik ze ken al een grote hartelijkheid hebben laten zien.
Ik weet nu al dat ik deze dag me later zal herinneren. Vooral de zorgeloze en vrolijke manier waarop Christina en Maurizio lopen maakt grote indruk op me. Ze blijven maar vrolijk, tot zelfs op het einde van de dag wanneer we in de volle zon een steile helling moeten beklimmen. Maurizo vindt een grote steen met een fossiel van een schelp daarop. Hij wil me die cadeau doen. Ik schat de steen minstens op 5 kg dus ik bedank voor de eer.

Er is wel één ding waar ik een beetje meer zit. Mijn medepelgrims blijven wat vaag over hun bestemming van vandaag. Ik vertel dat ik naar vrienden op weg ben. Ik nodig ze uit mee te gaan, maar dat is lastig voor ze, want ze hebben geen geld. Manon heeft wel geld, maar ze wil uit solidariteit bij Christina en Maurizio blijven.

Ik heb mijn komst bij Huberta en Arno aangekondigd. Ik ken ze al meer dan tien jaar. Ze hebben tien jaar een pelgrimsherberg in Saint-Jean-Pied-de-Port aan de voet van de Pyreneeen gehad. De laatste jaren werd het te druk, ze zaten elke dag vol. Ze hebben verleden jaar de herberg verkocht om hier onder Vezelay iets nieuws en kleinschaligs te beginnen.
Arno heeft me dit voorjaar erg geholpen met het herschrijven van de gids: Praktisch pelgrimeren naar Santiago de Compostela.

Tja, en nu kom ik voor de eerste keer bij Arno en Huberta in Le Chemin en neem ik in mijn kielzog een aantal vrienden zonder geld mee.
Ik besluit het maar op zijn beloop te laten. Arno en Huberta zijn ook pelgrims dus ze zullen het wel begrijpen.
Dat doen ze inderdaad. Geen probleem als er tenten in de tuin worden opgezet. En Huberta staat erop dat iedereen aan de avondmaaltijd meedoet. Geen geld? Dan geef je maar iets van je eigen voedsel als bijdrage.
Christina en Maurizio geven een pak rijst.
Prima zo zegt Arno, het hoeft helemaal  niet veel te zijn, als er maar iets tegenover staat.  Hij vertelt van een oude zuster in India die haar leven in dienst had gesteld van het helpen van mensen en die aan het eind tot de conclusie kwam: mensen helpen is goed, maar ze moeten zelf ook iets doen.

Dat hoef je niet tegen Maurizio te zeggen. Hij kan zijn ogen niet afhouden van de stenen in de muur van de hal die slechts door leem bij elkaar worden gehouden. Dat is op zich voldoende, maar het blijft wel gruizen zodat je altijd aan het vegen bent.
Hij wil niet naar bed voor hij met Arno heeft afgesproken dat hij de volgende dag de muur mag stucen.

Vandaag is het zover. Maurizio heeft zich op de muur gestort Christina en Manon snijden het onkruid uit het gras.
Tja, zegt Arno, wat Maurizio in 20 minuten gedaan heeft, zou mij 3 uur kosten.

Christina en Maurizio snijden onkruid uit het gras

Ik maak kennis met Hans en Sandy, twee vrijwilligers die Arno en Huberta twee weken assisteren.
Ze hebben tijdens eerdere tochten zo veel gastvrijheid van Arno en Huberta ontvangen dat ze graag iets terug willen doen. 

Sandy en Hans

Het zijn twee bijzondere dagen die ik nog lang zal herinneren en waarvan je je afvraagt waarom het dagelijkse leven in Nederland niet altijd zo kan zijn. Vriendschap, hartelijkheid, gastvrijheid, niet zeuren over geld, maar elkaar gewoon helpen.